Nog nooit waren er in onze omgeving zo veel vrouwen zwanger dan dit jaar. Niet toevallig was ik vorig jaar hoogzwanger, net bevallen of al borstvoedinggevend te gast op de vrijgezellenavonden en trouwfeesten van de meerderheid van hen.
In februari beet Ava de spits af, dochtertje van Wendy en Cis, daarna was het enkele maanden stil voordat Lisa, het dochtertje van Ann en Rudi het levenslicht zag. Toen volgde Chiara, het dochtertje van Johans neef en op mijn werk werden collega's de trotse ouders van Philias en Isa. Tenslotte vielen de kaartjes van de stoere jongens Nyo, Sion en Rune in de bus! Een ware babyboom!
En nu is het nog wachten op -in respectievelijke volgorde- mijn lieve zus Dafne, vriendinnen Liesbeth en Laura, collega's Petra en Steffi, schoonzus Marijke en collega Mariëlle! En wie zal de volgende zijn?
Bij deze laatste vraag kijken velen vaak naar mij. Niet zelden wordt er bij ons gepolst wanneer Mira een broertje of zusje krijgt. Ik hoor de vraag vaak al van kilometers ver aankomen. Voorlopig blijven wij jullie het antwoord schuldig en hebben we onze handen meer dan vol met Mira.
En Mira, die wordt stilaan een echte meid en is bijlange na geen baby meer maar een ondernemende peuter. En ik geef het toe, soms mis ik mijn kleine baby-Mirake en verlang ik naar het samen knuffelen en "knoezelen"
(zelf uitgevonden woord voor een combinatie van knuffelen en snoezelen). Geen minuut zit Mira nog stil, ze wil enkel nog maar ontdekken, rondlopen en ravottten. Maar deze week staken de pijnlijke tanden daar een stokje voor. Midden in de nacht werden we getrakteerd op een tranenconcert. Niets hielp! Enkel rustig sussen op mama's buik bood een oplossing. En ookal konden papa en Mira nu lekker slapen en lag ik helemaal verstijfd uit schrik dat ze van me af zou vallen de hele nacht wakker, toch genoot ik stiekem van het baby-Mirake op mijn arm! Voor even was ze nog eens "mijn beebieke".
