zaterdag 27 september 2008

Mira makes a statement!


Papa's kleine meid!


Ondeugend zijn, is mijn nieuwe hobby!

vrijdag 26 september 2008

Het leven van een jonge mama...

De trouwste lezers van mijn blog waren al in paniek: 't was immers al meer dan een week geleden dat ik nog "geblogt" had. Ik weet het, ik weet het... de reden hiervoor: een fikse neusverkoudheid. De griep heeft immers flink huis gehouden ten huize Beeckaert-Op't Eijnde. Enkel Johan is er, althans voorlopig nog, van gespaard gebleven.
Mira was na 3 dagen "lepelkes" en neusdruppeltjes weer de oude!
Ikzelf daarentegen heb er maar liefst 2 weken, met ups en downs, last van gehad. Sinds vandaag heb ik terug het gevoel dat ik kan ruiken. En ja hoor, babyluiers kunnen écht wel stinken. Maar oh euforie, ik ruik ze nu weer!
Omdat ik borstvoeding geef was antibiotica uit den boze. Maar als je al 2 weken enkel op "Dafalgannekes" en rusten moet genezen van een zware sinnusitus, dan snak je naar wat "zwaardere kost" om je terug op de been te helpen.
Mijn goede voornemen om nog een tijdje door te gaan met borstvoeding, werd zo van de kaart geveegd. Mijn weerstand heeft flink in de klappen gedeeld en omdat een mama er niet alleen moet zijn voor haar dochter, maar ook voor zichzelf, heb ik besloten om zo stilletjesaan te gaan afbouwen. 11 weken geleden had ik nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar ik ga die borstvoeding écht missen. Echt kwali-TIJD met je kindje!

't Was even doorbijten de eerste weken, maar met veel steun vanuit mijn omgeving en een flinke portie goede wil, heb ik mijn dochter een goede basis kunnen meegeven! En dara ben ik natuurlijk trots op. Ik heb ook de gemakken van borstvoeding ervaren en ik geef toe dat ik vaak genoten heb van die momenten samen.
Dat het niet altijd rozengeur en manenschijn was, wil ik jullie meegeven met de volgende anekdote.

Nu reeds enkele maanden geleden...
Terwijl Johan en ik probeerden te wennen aan het "leven met drie", werden we al snel geconfronteerd met het feit dat de meest dagdagelijkse dingen plots niet meer zo evident waren.
Neem nu: gezellig samen eten. Forget it! Babys eten wanneer zij dat willen en dan nog liefst nu, direct, stante pede, meteen! (Tenzij je natuurlijk zo'n baby hebt die rond etenstijd rustig in zijn of haar parkje gaat zitten wachten met een boekje, gameboy of ander spullement totdat mama en papa klaar zijn met gezellig tafelen.)
Al snel begrepen we dat een mama ofwel:
A. Alleen eet
B. Koud eet
C. Alles op 2 minuten naar binnen schrokt onder luid gekeel van een hongerige baby
D. Niet eet
(Dat laatste is eigenlijk geen optie als je borstvoeding geeft, dus volstrekt ongezond!) Toch balanceerde ik de eerste weken vaak tussen deze vier opties in. Niet zelden deed ik een beroep op de microgolfoven: een naar rubber smakend stukje vlees, gegarneerd met ontplofte groentjes en geserveerd met droge aardappeltjes drijvend in een vettig overgaar sausje! Njammie!!

Aan degenen onder jullie die nog geen kinderen hebben: ook dit is het leven van een mama!Althans voor even...
Stilletjesaan vonden wij onze weg en lijken deze taferelen naar het verleden geband. Nu we een beetje kunnen gokken wanneer ons Mira zo ongeveer gaat willen eten, kunnen wij weer samen eten.
We zitten terug op onze roze wolk...maar zo af en toe...vallen we daar eens flink van af!

donderdag 18 september 2008

In het bos...


Hé, jij daar! Kom je met mij mee? Mee op avontuur in het bos?
In het bos valt vanalles te ontdekken: ritselende bladeren, madeliefjes aan mijn voetjes en gras dat kriebelt aan mijn teentjes. Er wonen ook allemaal diertjes: een slak, een lieveheersbeestje, bijtjes en vlinders. En als we heel stil zijn komen we misschien wel een schildpad tegen. Een schildpad? Ja hoor, in dit bos woont er zelfs een schildpad! In het midden van dit bos is er een veldje met aardbeien en in dit veldje...ligt Mira. Ze is op avontuur op haar speelmat!
Mira's belevingswereld is zich stilletjesaan aan het verplaatsen van enkel kijken naar kijken én grijpen. Centimeter voor centimeter bestudeert ze de speeltjes die boven haar hangen. Ze schopt enthousiast met haar beentjes tegen een rammelaar en graait naar de beestjes boven haar hoofd. Het grijpen lukt natuurlijk nog niet heel goed, maar af en toe met een beetje goede wil en een stevige portie geluk, klemt ze haar vingers rond een speelgoedje heen. Heel verbaasd doet ze dan wat ze het beste kan: glimlachen!

vrijdag 12 september 2008

Duimpje-doekje.

Wij Vlamingen spreken van "de tut", mijn collega's in Maastricht verkiezen dan weer de term "fopspeentje". Een fopspeentje, de naam zegt het eigenlijk al: een speentje om te foppen. Maar ons Mira laat zich niet foppen door een speentje!

De eerste weken durfden we geen "tut" te gebruiken, omdat we schrik hadden dat dit zou leiden tot tepel-speenverwarring. (Ja hoor, die term bestaat echt.) Maar toen Mira last had van haar eerste regeldagen (maar ik prefereer de term: ontregeldagen, de moeders onder de lezers zullen wel begrijpen waarom) en ze niets liever wou dan de hele dag aan de borst te liggen, kreeg ik zelfs het advies van een vroedvrouw om haar snel een tutje in de mond te steken. Dank u daarvoor Liesbeth! Gretig werd de tut aangenomen om even later weer even gretig te worden uitgespuwd. Een efficiënte oplossing, althans voor een paar dagen. Daarna hield ze het "tutje" voor bekeken. Neen, Mira had het niet zo voor de FOPspeentjes. Liever "the real stuff" voor ons madam!
Enkele dagen later merkten we echter dat Mira zelf een troostmiddel gevonden had: een zacht doekje om lekker aan te "sutsen". 't Is natuurlijk wat minder compact dan een kleine tut, maar even troostrijk.
De laatste weken is Mira enthousiast beginnen te duimen en geraakte het doekje wat in de vergetelheid. Maar sinds een paar dagen heeft ze het doekje nieuw leven in geblazen. Omwille van de zachte textuur en de helderblauwe kleur, probeert ze er naar te grijpen of klemt ze haar vuistje er om heen. Haar eigen duimpje is nog steeds de topfavoriet om op te sabbelen, maar nu met het doekje er omheen!

Net betrapte ik haar met het doekje in haar mond en een vuistje om het doekje heen. Een "Kodak-moment"! Jammergenoeg was ik net niet snel genoeg en liet ze het doekje los op het moment dat ik met het fototoestel boven haar park hing. Vorlopig dus even deze foto om jullie een idee van haar "doekje" te geven.
Ik kampeer ondertussen met het fototoestel aan haar bed, om een "duimpje-doekje" moment op de gevoelige plaat vast te leggen. To be continued...


woensdag 10 september 2008

Ons "menneke" en de wet van Murphy!

De wet van Murphy, vroeg of laat krijgen we er allemaal mee te maken. Vandaag was ik weer eens aan de beurt...
Het begon al vanmorgen...ik stond op en liep naar de keuken, deed de gordijnen omhoog, liep naar de living om de gordijnen te openen, liep naar Mira's kamertje om te checken of ze nog sliep, wandel terug naar de living en...Stop! Wat is dat? Allemaal "natte" voetstappen? De schuldige én plaatsdelict zijn snel gevonden. Ik heb deze week immers een logé: Sally de zwarte labrador van mijn ouders. Aangezien zij op vakantie zijn en Sally een beetje te oud is om thuis alleen te blijven, houdt zij mij (of beter gezegd: ik haar) een beetje gezelschap.
Misdrijf: een hele plas "pipi". Crime scene: de keuken. Dader: Sally. Slachtoffer: ik (die er natuurlijk met mijn sloffen door heb gelopen en daarna ook door pakweg 2/3e van ons huis). Sta ik hier om 7u30 al mijn hele huis te dweilen! En de schuldige...die ligt bedeesd in een hoekje. Als straf zet ik haar in de tuin, daar kan ze plassen zoveel ze wil!
Daarna rustig Mira voeden met de TV op Vitaya...totdat er plots een hevig onweer losbarst...in Mira's pamper wel te verstaan. Na 2 dagen zonder stoelgang moet niet alleen de pamper er aan geloven...maar ook Mira én mama!
Nadat we beide fris gewassen en omgekleed zijn en Mira rustig in haar park ligt te dutten, ga ik buiten aan de slag: de was ophangen, de oprit uitkeren, mijn voordeur poetsen,...wanneer ik 5 minuten later in de tuin rondkijk, slaat de paniek mij om de oren: Sally! Ik zie haar nergens meer. Ik begin luidkeels te roepen en zoek de tuin af: nergens een spoor van haar te bekennen. Ook binnen in huis is ze nergens te bespeuren. Mijn hart bonst in mijn keel: stel dat ze mij achterna is gelopen toen ik de oprit aan het keren was! Ik ren naar buiten en inderdaad daar loopt ze, in het midden van de straat! Al maar goed dat er hier zo weinig verkeer is! Ik vervloek haar bijna, maar het arme beest kan er niets aan doen.
Naar de Delhaize dan maar! Mira geniet van het zonnetje en de wandeling en dut rustig in. Dan opeens: "WHAAAH!" We zijn net de winkel binnen en ik veronderstel dat ze ergens van geschrokken is. Nog geen minuut later zet ze haar keel echter volledig open en ik krijg haar met niets stil. Als een wervelwind scheur ik langs de winkelrekken, graai in één armbeweging mee wat ik nodig heb gevolgd door starende blikken die wel eens willen zien wie die sirene heeft aangezet. Aan de kassa vind ik dan ook nog niet onmiddellijk mijne portemonnee in die afgrijselijk grote nieuwe handtas van mij (die ik op dat moment dus vervloek). Opeens is het stil...ik kijk achter me en ik zie dat een oud mevrouwtje met haar hoofd bijna in Mira's buggy hangt. Ze trekt de raarste grimassen en Mira kijkt haar ogen uit. Ze is stil én er pronkt een lach van jewelste op haar gezicht. "Jajaja," zegt de dame "het menneke winkelt precies "neet ger". Menneke? Ze heeft nochtans een roze T-shirt aan... Maar ze is inderdaad stil, dankzij deze mevrouw en haar grappige gezichten.

Ons menneke slaapt nu als een roos.
Ik ga nu afronden en veilig en wel in de zetel plaats nemen, daar kan Murphy mij niks maken.
En morgen, dan moet 't menneke weer mee naar de winkel, want ik ben natuurlijk alles vergeten wat ik écht nodig had!

maandag 8 september 2008

Alleen met z'n twee...

Toegegeven, we hebben het lang goed gehad! Aangezien ik "overtijd" ben gegaan en Mira later dan gepland werd geboren, kon Johans vaderschapverlof perfect aansluiten op zijn jaarlijks verlof. Als gevolg hebben we 5 weken lang met z'n drietjes kunnen genieten van het gezinsleven. En genoten hebben we! Van de geplande verbouwingswerken kwam niet veel in huis, al onze tijd en energie ging naar Mira.

Na deze 5 weken "luxe" moest ook Johan zijn werk terug hervatten. Maar 's avonds zaten we weer gezellig met z'n drietjes op de sofa.
Sinds vandaag zijn we echter alleen, Mira en ik, alleen met z'n twee... . Johan moet 3 maanden lang op cursus in Namen en zal nog enkel in de weekends thuis zijn. 't Is lang geleden dat hij nog eens van huis was. Hoe gewoon ik het vroeger ook was om regelmatig alleen te zijn, zo vreemd voelt het nu aan. Voor het eerst ben ik echter niet meer alleen, maar heb ik Mira om me gezelschap te houden. En samen tellen we af tot het weekend is en ons gezinnetje weer compleet is!


Met z'n tweetjes op de zetel liggen en soaps kijken, zááálig...


...althans voor even

donderdag 4 september 2008

2 maanden!



Vandaag ben ik al 2 maanden!
Kijk eens hoe flink ik al ben!


Ps: buiten een beetje een onrustige slaap heeft ons Mira geen last gehad van haar vaccinaties!

woensdag 3 september 2008

Mijn eerste spuitje!

Vanavond was het zo ver: opnieuw trokken we naar Kind&Gezin, ditmaal voor Mira's eerste vaccinaties!
Op het consultatiebureau was het ontzettend druk: kinderen van alle leeftijden bezetten de wachtkamer met hun buggy's en maxi-cosi's. Maar ons Mira bleef rustig: na het wegen en meten viel ze gewoon in slaap op papa's schoot. En dit terwijl de andere kinderen de wachtkamer bijna afbraken, er met speelgoed in het rond werd gegooid en kleine babytjes het op een oorverdovend gehuil zetten.
Dan was het onze beurt. Zowel de verpleegster als de dokter waren enthousiast over Mira's vooruitgang: ze weegt nu 4kg620 en is 57 cm groot. Mooi in de lijn van de verwachtingen. Ook het feit dat ze sinds 2 weken 's nachts doorslaapt, wat uitzonderlijk vroeg is voor babytjes die borstvoeding krijgen, werd positief onthaald.
Toen was het tijd voor de vaccinaties. Eerst kreeg ons Mira het vaccin tegen het rotavirus. Dit werd oraal toegediend en was voorzien van een zoetmiddel, dus gretig dronk onze kleine muis dit op.
Daarna volgden twee spuitjes, één in iedere bil. Twee maal werd de prik gevolgd door een kleine schreeuw van onze dochter. Maar even snel verscheen weer een lach op haar gezicht.
Nu ligt ze hier thuis te pronken met 2 plakkertjes op haar billetjes! Natuurlijk hebben we ook dit moment op foto vereeuwigd. Hopelijk blijft ze vannacht van de koorts gespaard...


Zien jullie het plakkertje op mijn bil?


Hup met de beentjes!

dinsdag 2 september 2008

Praten tegen mijn egeltje!


Onze kleine babbelkous heeft nu wel echt de smaak van het praten te pakken. Ze doet niets liever dan bij ons te zitten en tegen ons te praten. Alhoewel praten, vaak is het eerder gillen en kraaien! Ze slaat echt hele hoge tonen aan. En...ze wacht dan af totdat wij in even gekke klanken antwoorden. Vervolgens probeert ze die geluiden dan weer na te bootsen. Met z'n drietjes voeren we op deze manier hele conversaties in zelfverzonnen babytaal! Wat een grappige fase!
Maar niet alleen tegen ons voert ze hele gesprekken, sinds vanochtend brabbelt ze ook tegen haar egeltje. Ookal praat het egeltje niet terug, Mira vindt het kennelijk zo fijn dat ze al de hele namiddag niets anders doet. En ik sla dit hele schouwspel als een stiekeme toeschouwer gade en ik geniet er van, met volle teugen!

maandag 1 september 2008

"Akwaaba" Mira

Afgelopen zaterdag maakte Mira kennis met onze Ghanese vrienden.
We kwamen allemaal samen bij Marc in Heverlee, die ons trakteerde op een echte belgische BBQ!
Mira kon uiteraard rekenen op heel wat belangstelling. Enthousiast werd ze begroet door de hele familie Appiah-Kubi: "Akwaaba Mira"! (Welkom Mira!)

Opnieuw werden we uitgenodigd om op vakantie te gaan in het mooie Ghana en deze keer mét Mira natuurlijk! We kunnen haast niet wachten om onze dochter dit prachtige land met zijn gastvrije en kleurrijke inwoners te tonen. Maar zo'n verre reis maken met een kleine baby, dat zien we voorlopig -vooral wegens de temperatuur en de tropische ziektes- nog niet zitten. Maar Mira kan alvast beginnen dromen, achter een paar jaar trekken we met haar naar Ghana!


Augustine en Mira