Buiten enkele banale verkoudheden, is Mira nog nooit écht ziek geweest. Het moest er natuurlijk ooit eens van komen. En dan overvalt het je natuurlijk! Vrijdagmorgen haalde ik Mira uit bed en niet alleen had ze zichzelf, haar bedje en haar slaapzak ondergespuuwd, ook de helft van de vloer moest er aan geloven. De rest van de dag was er geen vuiltje aan de lucht.
Zaterdag hetzelfde scenario, alleen was ze nu ook humeurig en zeurderig. Maar eten en drinken ging toch nog prima. Ik dacht dat de boosdoener een doorgekomen tand was, die ik plotseling in haar mondje ontdekte. En niet zomaar een tand. Neen hoor, een echte hoektand! En die kunnen pijnlijk zijn, dus mijn mama-diagnose was gesteld.
Zondagmorgen ging ik Mira na een nachtje logeren bij mijn ouders oppikken en daar trof ik een lijkbleek, moe en doodziek kindje aan. Onmiddellijk naar de dokter van wacht! Al voelde me ik daar een beetje een overbezorgde moeder, want eenmaal daar aangekomen leek Mira opeens al stukken beter. Toch kreeg ze de nodige medicatie, waardoor ze snel zou aansterken.
Maandag hield ik haar een dagje thuis van de onthaalmoeder, maar toen alles weer voorbij leek te zijn, besloot ik haar gisteren toch naar Sandra te brengen. Alles ging goed, tot in de namiddag. Opnieuw werd Mira ziek en toen ik haar ging ophalen, brak opnieuw mijn hart toen mijn kleine meisje bleekjes haar armen naar mij zag uitstrekken. Ze kreunde en jammerde van de pijn. Opnieuw naar de dokter, ik was er niet gerust in. Maar blijkbaar was de wachtkamer op zich al therapeutisch genoeg, want ook hier begon ze vrolijk te lachen en te kirren. Kinderen kunnen blijkbaar heel snel heel ziek worden en ook heel snel weer heel levendig. Zeker als er publiek bij is! Het is me dus al twee keer overkomen dat Mira in de wachtkamer een wederopstanding meemaakte die zijn weerga niet kende! Met het schaamrood op mijn wangen verzekerde ik mijn huisarts dat ze nog geen uur geleden toch echt slap, ziek en koortsig was. Maar gelukkig is mijn huisarts in de eerste plaats arts en in de tweede plaats ook papa van drie kinderen en hij verzekerde me dat de levendigheid van een kindje niet altijd een juiste graadmeter is voor de ernst van zijn of haar ziekte. Mira kreeg opnieuw de nodige medicatie voorgeschreven en tegen het einde van de avond viel ze toch op mijn schouder in slaap.
Alleen ik kon de slaap niet vatten, mijn alertheidsmeter stond op rood en om de twee uur ben ik gaan checken. Maar sinds deze ochtend is ze weer een beetje beter, alleen slaapt ze nog heel veel. Want alleen de slaap en de goede zorgen van haar mama, zijn het juiste medicijn.
