Cat-sitting!

Een weekje geleden zochten Dafne en Jan betere oorden op en vertrokken naar New York ("the city that never sleeps") voor een verlate huwelijksreis. Hun dikke vriend Chubby (that always sleeps) werd op logement gebracht bij Mira en mij. Na een avondje acclimatiseren, ontpopte Chubby, de Britse Korthaar, zich tot King of the Sofa! Geen warm plekje in huis ontgaat hem: als een volleerde bourgondiër nestelt hij zich neer en spint hij zichzelf tevreden in slaap!
Elke bezoeker reageert enthousiast op zijn aanwezigheid en mijnheertje snorhaar kan dit wel bekoren! Ook Mira vindt dit levende knuffeldiertje héél interessant.
Maar ook ik moet wel toegeven dat ik het extra gezelschap wel kan appreciëren!

King of the Sofa

Mira durft voorzichtig te aaien...in de veilige armen van haar peter.

Wie stoort mij in mijn middagdutje???

Mijn uitstel- Kerstboom!

Morgen zet ik onze Kerstboom, beloofd!
Ik geef toe, ik heb er géén zin in dit jaar! Johan is duizenden kilometers en nog 3 maanden en 2 weken van ons verwijderd en het enige kado wat ik onder mijn boom wil, is een klok die ik kan doordraaien tot de feestdagen voorbij zijn. Ik krijg horens van de Kerstmelodietjes in de straten en de flikkerlichtjes die de huizen "versieren"! En toch, het heeft iets warms: iedereen is extra vriendelijk, ik kijk elke dag uit naar de Kerstkaartjes vol wensen die in de bus liggen, de geur van glühwein roept herinneringen op aan onze Kerst in de sneeuw, ik maak zorgvuldig tijd voor het uitkiezen van pakjes... 1-0 voor de Kerstsfeer, ik geef me gewonnen!
En eigenlijk is deze Kerst toch wel extra speciaal: de eerste Kerst met mijn dochter! En zij vindt het ook allemaal heel leuk: al die lichtjes, muziekjes en die rare boom bij oma in de living! En even denk ik terug aan mijn kindertijd: hoe fijn vonden wij het vroeger niet om ons mama te helpen met de boom te versieren, om in onze pyama warme choco te drinken voor de Kerstshows op TV, de geur van worstebroodjes, het verlangen naar de sneeuw... Bij die sfeer van gezelligheid, vriendschap en warmte, hoort gewoon een boom. Dus, morgen zet ik mijn boom, zonder fout!
De eerste stap is gezet: heb mijn (nep)boom en al minstens 1 doos kerstbollen gevonden tussen de nog steeds onuitgepakte verhuisdozen! Morgen probeer ik opnieuw uit te dokteren hoe ik die boom moet rechtzetten, ontwar ik mijn lichtjes en tover ik een boom vol vreugde in mijn huis! Hij zal papa niet vervangen, maar wel een lichtpuntje zijn in ons hart!

Mira is al helemaal in de mood! Na maar liefst 30 pogingen, ben ik er in geslaagd om een mooie foto te trekken voor onze Kerstkaart. Een uitdaging op zich!
Is dat nu echt nodig dat ding op mijn kop!

Ho-ho-ho...van stil zitten hou ik niet zo!

Smile!

Wie zoet is, krijgt lekkers...

Sint en Piet zitten uitgeput met hun voeten in een weldoend massagebadje op hun boot richting Spanje: na een lang weekend cadeautjes uitdelen bergen ze hun staf, mijter, roe en zak weer voor een jaartje in de kast.
De goede oude man en zijn trouwe knechten vergaten ook onze kleine spruit niet!
Bij "bomma en bompa Stokkem" stonden er twee mooie pakjes klaar...én een bord met snoep voor de mama! Mira wist niet wat haar overkwam.
Ook peter Wim bracht een cadeautje van de Sint voor onze kleine muis.
Maar blijkbaar was het cadeaupapier interessanter dan het cadeautje!

5 maanden (en één dag)...ik rol op mijn buikje!

Ze deed het al eens per toeval, maar het zit er al een paar weken aan te komen dat het niet lang meer zou duren vooral ze zich echt zou kunnen omrollen . En jawel, gisteren (op 5 maanden en één dag) was het zo ver: Mira rolt van haar rug op haar buikje! Helemaal fantastisch vond ze zelf: uitgebreid bewonderde ze zichzelf in het spiegeltje!
Voor mij weer een extra motivatie om haar nog meer in de gaten te houden!

It must be love, love, love...

Vandaag gingen we op bezoek bij Nadia, Jarne en Liesl. Nadia, is net als mij "een militairvrouw", haar man zit momenteel ook voor 4 maanden in Kosovo. Zij blijft achter met haar dochtertje Liesl van 4 en zoontje Jarne van 2. Als lotgenootjes hebben we elkaar gevonden. We kennen mekaar ondertussen reeds 4 jaar en hebben elkaar al sinds de vele oefeningen en missies van onze partners gesteund. Maar blijkbaar klikt het tussen Jarne en Mira ook héél goed!

Kusje...
Will you marry me?

Samen lekker knuffelen...

Da-da papa!

Speciaal voor mijn lieve papa, mijn grote held...



Dada, papa! Tot in april!
Je grootste fan, "soldaat Mira"!

De Sint is in het land!

Dat de Sint en zijn trouwe Pieten weer in het land zijn, kan je vooral merken aan de kinderen: 's morgens staan ze te popelen om als eerste de brievenbus te openen, met de sinterklaasboekjes in de aanslag wordt er dan heel wat gekeurd, gekozen, geknipt en geplakt in de Vlaamse huiskamers om tenslotte deze mooie brieven in de schoen te doen...En dan begint het lange wachten en aftellen naar 6 december. Vervolgens volgen vele slapeloze nachten en vele dromen van hun geliefkoosde speelgoed! Zijn ze wel braaf genoeg geweest? Zal de Sint weet hebben van die ene keer dat ze écht wel stout waren? Zal de Sint hun huisje niet voorbij rijden? En zullen de schoorstenen nu niet verstoppen door de sneeuw? 't Worden ongetwijfeld nog spannende dagen voor vele kids. En de ouders, wel die hebben voor enkele weken wel héél brave kinderen!
Gisteren werden we verwacht op het Sinterklaasfeest van de liberale vrouwen en hier had Mira de eer om als eerste kindje een pakje in ontvangst te nemen van de goede man. Neen, ze was niet bang, ze keek alleen een beetje verbaasd naar die rare snuiter met die gekke hoed! Voorlopig beseft Mira nog niet waarom al die andere kinderen zo'n heisa maken om die eene oude man met zijn lange baard.


Hoezo bang? Nee, ikke niet hoor!


Als eerste kindje mocht Mira een mooi cadeautje in ontvangst nemen! Dank u Sint (en Yvonne)

Omdat het Johans laatste weekend was, voor zijn 4-maanden durende missie, trokken we met de hele familie Beeckaert naar de Lotto Dôme in Maaseik om de nieuwe bowlingbaan goed te keuren. Omdat de familie Beeckaert in lang vervlogen tijden enkele fervente competitie-bowlers kende (en dit onder de toepasselijke naam: the Rubber Balls), werden de teams eerlijk verdeeld. Maar de spieren waren nog wat stroef, de ballen nog wat te rond, de baan iets te glad, de kegels nog ongeschonden, de schoenen nog niet ingelopen en de "moves" nog niet vloeiend genoeg. De vele verwachtte strikes bleven uit! De glorie van de wonderjaren werd even achter ons gelaten, in de plaats kwamen plezier, vertier, een glaasje wijn en enkele toevallige stunts! Na twee games waren de winnaars bekend, grolden onze maagjes en konden we ons te goed doen aan een lekkere steengrill! Had de sneeuw een avondje eerder gevallen, dan hadden we ons Kerstavond gewaand!

Kind en Gezin...the Sequel, Part III

Mira wordt gróót, althans in onze ogen.
Bij ons bezoekje aan Kind en Gezin afgelopen dinsdag, blijkt zij echter maar een halve centimeter gegroeid te zijn op 5 weken tijd. Maar de nietsontziende blik van de trotse papa merkte op dat Mira voor het eerst juist in de "meetbak" lag. De dame in kwestie trad ons dan ook bij en merkte op dat Mira in het verleden misschien niet correct gemeten was. De vrijwilligster die Mira de vorige twee keren gemeten heeft, was dan ook van gezegende leeftijd. Maar goed, momenteel is Mira 59cm groot en weegt 5kg960. Voor haar leeftijd is ze klein en fijn, maar in onze ogen is ze al een hele dame!

Mira en Maxim

Vandaag brachten we een bezoekje aan Maxim, het zoontje van Leen en Geert.
Maxim is 3 maanden jonger dan Mira, maar al bijna even groot en ondeugend!
Sociaal als ze is, begroette ze haar speelkameraadje met veel enthousiasme! Al keek ze toch even bedenkelijk toen Maxim zijn keel open zette!


Samen gezellig op de speelmat!

Halloween in Bobbejaanland...

Zondag 2 november stonden de neefjes en nichtjes Op't Eijnde (of toch een groot gedeelte ervan) aan de poorten van Bobbejaanland. Gewapend met geplette sandwichkes en een fleske cola maakten we op deze mooie herfstdag het park onveilig!
We hebben gezwierd, getold, gevlogen, gerammeld, gescheurd, geschud, getrild, gegild, gelachen, gesmuld, gedronken, ...
En we zijn nat geworden, althans sommigen toch...

Welke rare dinges hebben we gezien: heksen, trollen, griezels, ... en hollanders die met de pompoendecoratie zijn gaan wandelen. Eerst 1, dan 2 ... tja, en als ze één keer zien dat het mag, dan volgt de rest natuurlijk ook. Ik denk dat ze gerust een paar 100 pompoenen het park uitgesleept hebben. Zouden ze soep gaan maken ??
Maar niks slechts over Hollanders, we hebben er gelukkig een stuk of 7 bij onze familie laten aansluiten waardoor we wel allemaal lekker, leuk en gezellig 9 euro hebben kunnen besparen op ons inkomticket wegens groepkorting!! Ha! (Ja, van 5 jaar in Nederland werken, steek je heel wat op!)
Daags nadien hadden de dames pijn aan de stembanden, de mannen pijn aan hun oren, kon ons Karolien fluiten als een vogeltje, was Dafne een gesmokkeld fruitkistje rijker en maakten Stef en Yves de speelpplaats onveilig met hun toverkunsten. (En minstens één parkmedewerker kan dankzij Jan zelfs een invaliditeitsuitkering aanvragen.)
Mira bleef deze keer bij oma en opa, maar de volgende keer kan zij hopelijk mee!

't Was een griezelig-leuke dag!
Enkele sfeerbeelden:


Erwin en Sven konden het schoon vrouwvolk weer niet met rust laten...


Harry Potter achterna


Wie goed kijkt, ziet ons misschien zitten.


Nadine en Els, gelukkig zonder geluid en op de achtergrond Sven en een klein stukje van Jan!


Soms voelen grote jongens zich nog wel eens klein!


Toen waren we nog niet nat...



Als afsluiter: een groepsfoto! (Let goed op: op de foto zie je goed dat de stoute kindjes onder ons speciaal een rood jasje hadden aangedaan, zodat we ze niet kwijt zouden spelen...)

Mijn eerste fruitpapje!

Van vingers tot vuistje, van beertje tot bijtring en van pyama tot dekentje...alles verdwijnt tegenwoordig in Mira's mond. Ook heeft ze veel interesse voor alles wat wij naar onze mond brengen of in onze mond steken: ons zien eten en drinken fascineert Mira enorm. Nu ze bijna vier maand oud is, maakt Mira op haar eigen manier duidelijk dat het tijd wordt om ook eens iets anders dan melk op het menu te zetten. Vandaag serveerden papa en mama een geplet appeltje, gemengd met glutenvrij koekjesmeel! Het diner werd geserveerd in een fluogeel kommetje en opgeluisterd met flinke aanmoedigingen en een luid applaus van de fiere ouders!
Het was nog even wennen, de eerste hapjes wat onwennig en het merendeel belande welliswaar langs het mondje...maar Mira kon haar eerste fruitpapje wel "pruimen"!

Mama moet terug aan de slag...

Aan alles komt een einde...en na bijna 5 maanden was er dan ook geen ontkomen meer aan: mama moet terug aan de slag. Met een woninglening, verbouwingen in het verschiet, een kleine baby en -op de koop toe- tijden van nationale crisis is het haast niet denkbaar dat nog veel jonge mama's lekker thuis kunnen blijven totdat hun spruitje naar de kleuterschool gaat. Tenzij we natuurlijk een boompje in onze tuin hadden staan waarvan niet alleen de bladeren maar ook de eurobiljetten massaal onze tuin bedekten. Ben nog even gaan checken in de tuin, maar helaas... .
Zondagavond waren Johan en ik dan ook druk in de weer om alles tot in de puntjes voor te bereiden: kleertjes voor morgenvroeg klaar leggen, flesjes steriliseren, 180 ml water in de flesjes, potjes vullen met 6 afgestreken schepjes melkpoeder, reservekleertjes in de nurserytas, een toiletzakje (of beter gezegd mini-emergency-kitje), de SIS-kaart, 't boekje van Kind en Gezin,... Mira was "ready to go".
De volgende morgen speelde de wekkerradio vrolijk de nieuwe Novastar: het startsignaal om stante pede op te staan. Geen "gesnooze" meer ten huize Beeckaert, in de plaats komt een strak schema. Onszelf klaar maken, eten, lunchpakket maken en dat allemaal in een race tegen de klok. Maar Mira, daar nemen we rustig de tijd voor: rise and shine, lieve meid. Op 't gemakje het flesje drinken, dan nog 10 minuutjes soezen in de Doomoo-seat om tenslotte rustig de propere kleertjes aan te trekken. En hupsakee, na een kusje aan papa vertrekken we goedgemutst naar Sandra!
Mira heeft een "aha-erlebnis" en glimlacht al vanuit de Maxi-Cosi als Sandra haar vrolijk begroet. Ons meisje ziet het wel zitten om de hele dag te vertoeven tussen al die vrolijke, spelende kinderen in dit mini-Disneyland! Mama voelt dat het goed zit en dat ze in goede handen is.
En als de krop in de keel na tien minuutjes is doorgeslikt, pik ik mijn carpoolcollega's Han en Nele op voor een ritje naar Maastricht. En ik geef het toe: het is alsof ik nooit ben weggeweest, ik geniet van het "Welkom terug" bordje aan de deur, mijn versierde bureau, de gesprekken met mijn collega's... maar mijn gedachten dwalen nog vaak naar Mira! En dan fleur ik op, want eigenlijk is onze kleine schat altijd bij ons: daar op dat plekje in ons hart...en dat maakt het (werk)leven mooi én draaglijk...

Mira en Sofie

Wegens problemen met onze PC, kreeg ik deze week geen berichten op onze blog geplaatst. Dus, met een beetje vertraging een aantal updates.
Dinsdag brachten Mira en ik een bezoekje aan mijn nicht Kathleen en ons achternichtje Sofie. Sofie is een weekje ouder dan Mira. Ze is geboren op 28 juni, Mira's uitgerekende datum en dat terwijl zij was uitgerekend op 8 juli! Maar babytjes komen nu eenmaal wanneer zij dat willen en daarom is het nu de vraag wie eigenlijk ouder is? Mira of Sofie? Maar door dergelijke filosofische vragen bewandelen we het pad van "de kip en het ei". Laten we ons beperken tot wat echt belangrijk is: de achternichtjes hadden een leuke dag!
Terwijl de mama's ervaringen en verhalen uitwisselden, maakten Mira en Sofie kennis met elkaar. Ze hadden het prima naar hun zin, dat bewijzen onderstaande foto's.



Kijk ze hier eens liggen! Gezellig in het park naar een kleurrijke mobiel kijken, meer hebben kleine babymeisjes niet nodig om gelukkig te zijn! (Alhoewel Mira toch stiekem jaloers is op Sofies weelderige haardos!)


Samen maken de twee "ladies" de speelmat onveilig!


Sofieke valt in slaap na een drukke speelpartij. Geen tutje in de buurt? Geen probleem, Mira leent haar duimpje wel even!

Naar Sandra...

Ik weet nog dat ik mezelf einde mei afvroeg wat ik in godsnaam zou moeten doen tijdens al die maanden bevallingsverlof.
En nu moet ik met schaamte toegeven dat ik, tijdens die 5 maanden dat ik ben thuis geweest, eigenlijk helemaal niet zo veel gedaan heb! De weken voor mijn bevalling kon ik uiteraard niet veel meer doen dan wachten! En dat wachten kwam me ook echt de strot uit. Dus wat deed ik: niet veel meer dan DVD-boxen grijs draaien. Desperate Housewives, Gooische Vrouwen, ER...het passeerde hier allemaal de revue!
Toen Mira er eindelijk was ging uiteraard al onze tijd naar haar en hebben we genoten van het gezinsleven!
En opeens...was daar mijn laatste verlofweek! Vanaf maandag zal Mira 3 dagen per week naar de onthaalmoeder gaan. Gisteren, donderdag, mocht ze al een keertje oefenen. Maar voor wie het nu echt oefenen was, voor mama en papa of voor Mira...dat laat ik even in het midden!
Vol goede moed en met een heel klein hartje bracht ik Mira gisterenochtend voor het eerst naar Sandra, onze onthaalmoeder. Enthousiast werd ze daar "onthaald" door Sandra en de andere kindjes. Voor de andere kindjes was Mira een échte attractie. "Wauw, een babytje!" en Mira genoot van al die aandacht! Al dat speelgoed, al die kindjes, al die kleuren en al die nieuwe gezichten...ze gaf haar ogen uitgebreid de kost. Na 5 minuten begon ze al te kraaien, te lachen en te vertellen...mama was nu even niet belangrijk meer. Ik zag dat ze in goede handen was, dus hield het afscheid kort en vertrok met stille trom en een kleine traan...
Oh wat miste ik mijn kleine meid! Het huis was leeg en stil... Gelukkig had ik heel wat om handen en belde Sandra al naar een uurtje om mij gerust te stellen.
Enkele uren (het leken eeuwen) en een telefoontje later, ging ik Mira ophalen. Ze zat als een koningin op een troon (lees: relaxstoeltje), in het midden van een groepje kinderen die alleen maar oog hadden voor... haar! Ik hoorde haar vrolijk kraaien van plezier!Het duurde zelfs even voordat ze mij in de gaten kreeg. Mira had een leuke tijd, dat viel niet te ontkennen.
Sandra was dolenthousiast over haar nieuwe opvangkindje: Mira was rustig, vrolijk en speels! Mira tevreden, Sandra tevreden, dus mama ook tevreden!!!
Ookal is het zwaar om als ouders je kind bij iemand anders achter te laten, het helpt al heel wat als je weet dat je kind in goede handen is!

Spiegeltje, spiegeltje,...

Ons klein ijdeltuitje ontdekt zichzelf in de spiegel!

Spelen met Sienna.

3 maanden, een wereld van verschil voor babytjes!
Sienna, 3 maanden ouder dan Mira, is al een hele flinke meid. Terwijl Mira nog enkel in haar park kan liggen, kan Sienna al alleen zitten.
We hebben de twee kleine dametjes gisteren toch al eens bij elkaar in het park gezet om met elkaar te spelen.
Sienna wil al écht spelen met Mira, maar Mira zal nog even moeten wachten totdat zij ook kan zitten. Het spelen blijft voorlopig nog enkel bij lachen, kraaien, aaien én handjes geven. Maar we zien het nu al: hier groeit een mooie vriendschap!

Rolle-bolle-boem!

Afgelopen weekend lag Mira zich in alle bochten te murmen op haar speelmat. Rollen op haar zij, de beentjes in de lucht, zwaaien met de armen...en plezier dat ze had! Ik vond dat zo grappig uitzien dat er gewoonweg een foto van gemaakt MOEST worden. Fototoestel in de aanslag en klik:

Maar, wanneer ik me omdraai om het fototoestel op te bergen, hoor ik Mira achter mij vreemde geluiden maken. Wanneer ik mij omdraai, zie ik haar dan ook op haar buik liggen. Verbaasd kijkt ze me aan! Haar gezichtje spreekt boekdelen: "Mama, wat is er nu gebeurd?" En even verbaasd kijk ik terug! Hoe heeft ze dat nu klaargespeeld? Het fototoestel wordt terug bovengehaald om dit moment te vereeuwigen. Waarschijnlijk was dit gewoon een gelukkige toevalstreffer, want omrollen op haar zij kan ze al, maar om volledig om te rollen, is ze eigenlijk nog een beetje te jong!
Dus, blijkbaar lijkt ze niet alleen sterk op haar papa, ze heeft ook nog eens zijn sterke spieren geërfd!

Piep!

Ingeduffeld in de Maxi-Cosi, klaar om met mama boodschappen te doen, kijken twee donkere ogen nieuwsgierig in het rond...

Motor-Mira

's Avonds als papa van zijn werk terug is, de maagjes gevuld zijn en de afwas aan de kant is...dan is het speeltijd! Leren rollen, vliegtuigje spelen, met de teddybeer vechten én...motorrijden! Als een echte biker grijpt ze papa's vingers vast en start de motor, inclusief de bijhorende geluidjes. "Bbbrrrr, bbbrrr, brrrr." bromt Mira en in gedachten ziet ze zichzelf al over de wegen scheuren, in lederen pak, de helm op en haar lange haren wapperend in de wind...
En mama, die hoopt dat deze bevlieging natuurlijk overwaait...

Kind en Gezin...

Vandaag was het weer zover: tijd om nog eens naar Kind en Gezin te gaan. Eerst moest ik nog snel langs de apotheek crossen, want in mijn post-zwangerschaps-vergetelheid was ik haast het ROTA-vaccin vergeten te halen.
Blijkbaar waren wij niet de enigen die vandaag een bezoekje hadden gepland, maar ook de andere blog-babytjes Sienna en Florence waren van de partij! Sienna herkende haar vriendinnetje meteen en begroette Mira met "aaitjes" (ookal leek dat ene net iets meer op een "kletske", hahaha.)
Eerst op de weegschaal...wat was ik benieuwd! Zelf had ik gegokt op 5kg200. Het bleek ietsje minder te zijn: 5kg120 en 58,5 cm. Ons kleine muisje is nog steeds kleiner en smaller dan gemiddeld, maar blijft het goed doen! Zelf vond ze dat het wel eens tijd werd om iets anders uit te proberen: een plasje op de weegschaal en later nog eentje... op de handen van de dokter!
Het spuitje verliep deze keer zonder tranen! Wat een flinke meid!

Thuis wachtte papa nog een grotere verrassing. Wat ze vorige week al eens deed met enkel de mama als publiek, deed ze nu tijdens het spelen met papa: hardop lachen én schaterlachen!
Maar dat al die onderzoeken, aandacht en spelen zijn toch zó vermoeiend...

That's amore...

Dit weekend is Mira 3 maanden geworden én heeft ze haar eerste logeerpartij bij oma en opa achter de rug! Pas toen ik haar vanochtend bij mijn ouders ging ophalen, zag ik hoe groot onze kleine muis al is geworden! Weg is dat kleine hulpeloze, welkom leergierige, nieuwsgierige baby!
Sinds Mira gericht naar voorwerpen kan grijpen, is haar belevingswereld enorm gegroeid. Haar grijpgrage handjes rijken naar alles wat in haar gezichtsveld komt. Soms kost haar dit heel wat moeite, maar de beloning is des te groter als ze een rammelaar of beer te pakken krijgt. Dit mondt vaak uit in hele gevechten met haar favoriete egeltje.
Vandaag had ze opeens een grote teddybeer te pakken! Het was blijkbaar liefde op het eerste gezicht, want ze trok deze beer gretig naar zich toe, knuffelde hem en schonk hem niet alleen haar mooiste lach maar ook een "zoentje" op zijn snoetje!
That's amore!!!

Mira makes a statement!

Papa's kleine meid!


Ondeugend zijn, is mijn nieuwe hobby!

Het leven van een jonge mama...

De trouwste lezers van mijn blog waren al in paniek: 't was immers al meer dan een week geleden dat ik nog "geblogt" had. Ik weet het, ik weet het... de reden hiervoor: een fikse neusverkoudheid. De griep heeft immers flink huis gehouden ten huize Beeckaert-Op't Eijnde. Enkel Johan is er, althans voorlopig nog, van gespaard gebleven.
Mira was na 3 dagen "lepelkes" en neusdruppeltjes weer de oude!
Ikzelf daarentegen heb er maar liefst 2 weken, met ups en downs, last van gehad. Sinds vandaag heb ik terug het gevoel dat ik kan ruiken. En ja hoor, babyluiers kunnen écht wel stinken. Maar oh euforie, ik ruik ze nu weer!
Omdat ik borstvoeding geef was antibiotica uit den boze. Maar als je al 2 weken enkel op "Dafalgannekes" en rusten moet genezen van een zware sinnusitus, dan snak je naar wat "zwaardere kost" om je terug op de been te helpen.
Mijn goede voornemen om nog een tijdje door te gaan met borstvoeding, werd zo van de kaart geveegd. Mijn weerstand heeft flink in de klappen gedeeld en omdat een mama er niet alleen moet zijn voor haar dochter, maar ook voor zichzelf, heb ik besloten om zo stilletjesaan te gaan afbouwen. 11 weken geleden had ik nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar ik ga die borstvoeding écht missen. Echt kwali-TIJD met je kindje!

't Was even doorbijten de eerste weken, maar met veel steun vanuit mijn omgeving en een flinke portie goede wil, heb ik mijn dochter een goede basis kunnen meegeven! En dara ben ik natuurlijk trots op. Ik heb ook de gemakken van borstvoeding ervaren en ik geef toe dat ik vaak genoten heb van die momenten samen.
Dat het niet altijd rozengeur en manenschijn was, wil ik jullie meegeven met de volgende anekdote.

Nu reeds enkele maanden geleden...
Terwijl Johan en ik probeerden te wennen aan het "leven met drie", werden we al snel geconfronteerd met het feit dat de meest dagdagelijkse dingen plots niet meer zo evident waren.
Neem nu: gezellig samen eten. Forget it! Babys eten wanneer zij dat willen en dan nog liefst nu, direct, stante pede, meteen! (Tenzij je natuurlijk zo'n baby hebt die rond etenstijd rustig in zijn of haar parkje gaat zitten wachten met een boekje, gameboy of ander spullement totdat mama en papa klaar zijn met gezellig tafelen.)
Al snel begrepen we dat een mama ofwel:
A. Alleen eet
B. Koud eet
C. Alles op 2 minuten naar binnen schrokt onder luid gekeel van een hongerige baby
D. Niet eet
(Dat laatste is eigenlijk geen optie als je borstvoeding geeft, dus volstrekt ongezond!) Toch balanceerde ik de eerste weken vaak tussen deze vier opties in. Niet zelden deed ik een beroep op de microgolfoven: een naar rubber smakend stukje vlees, gegarneerd met ontplofte groentjes en geserveerd met droge aardappeltjes drijvend in een vettig overgaar sausje! Njammie!!

Aan degenen onder jullie die nog geen kinderen hebben: ook dit is het leven van een mama!Althans voor even...
Stilletjesaan vonden wij onze weg en lijken deze taferelen naar het verleden geband. Nu we een beetje kunnen gokken wanneer ons Mira zo ongeveer gaat willen eten, kunnen wij weer samen eten.
We zitten terug op onze roze wolk...maar zo af en toe...vallen we daar eens flink van af!

In het bos...

Hé, jij daar! Kom je met mij mee? Mee op avontuur in het bos?
In het bos valt vanalles te ontdekken: ritselende bladeren, madeliefjes aan mijn voetjes en gras dat kriebelt aan mijn teentjes. Er wonen ook allemaal diertjes: een slak, een lieveheersbeestje, bijtjes en vlinders. En als we heel stil zijn komen we misschien wel een schildpad tegen. Een schildpad? Ja hoor, in dit bos woont er zelfs een schildpad! In het midden van dit bos is er een veldje met aardbeien en in dit veldje...ligt Mira. Ze is op avontuur op haar speelmat!
Mira's belevingswereld is zich stilletjesaan aan het verplaatsen van enkel kijken naar kijken én grijpen. Centimeter voor centimeter bestudeert ze de speeltjes die boven haar hangen. Ze schopt enthousiast met haar beentjes tegen een rammelaar en graait naar de beestjes boven haar hoofd. Het grijpen lukt natuurlijk nog niet heel goed, maar af en toe met een beetje goede wil en een stevige portie geluk, klemt ze haar vingers rond een speelgoedje heen. Heel verbaasd doet ze dan wat ze het beste kan: glimlachen!