Het leven van een jonge mama...

De trouwste lezers van mijn blog waren al in paniek: 't was immers al meer dan een week geleden dat ik nog "geblogt" had. Ik weet het, ik weet het... de reden hiervoor: een fikse neusverkoudheid. De griep heeft immers flink huis gehouden ten huize Beeckaert-Op't Eijnde. Enkel Johan is er, althans voorlopig nog, van gespaard gebleven.
Mira was na 3 dagen "lepelkes" en neusdruppeltjes weer de oude!
Ikzelf daarentegen heb er maar liefst 2 weken, met ups en downs, last van gehad. Sinds vandaag heb ik terug het gevoel dat ik kan ruiken. En ja hoor, babyluiers kunnen écht wel stinken. Maar oh euforie, ik ruik ze nu weer!
Omdat ik borstvoeding geef was antibiotica uit den boze. Maar als je al 2 weken enkel op "Dafalgannekes" en rusten moet genezen van een zware sinnusitus, dan snak je naar wat "zwaardere kost" om je terug op de been te helpen.
Mijn goede voornemen om nog een tijdje door te gaan met borstvoeding, werd zo van de kaart geveegd. Mijn weerstand heeft flink in de klappen gedeeld en omdat een mama er niet alleen moet zijn voor haar dochter, maar ook voor zichzelf, heb ik besloten om zo stilletjesaan te gaan afbouwen. 11 weken geleden had ik nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar ik ga die borstvoeding écht missen. Echt kwali-TIJD met je kindje!

't Was even doorbijten de eerste weken, maar met veel steun vanuit mijn omgeving en een flinke portie goede wil, heb ik mijn dochter een goede basis kunnen meegeven! En dara ben ik natuurlijk trots op. Ik heb ook de gemakken van borstvoeding ervaren en ik geef toe dat ik vaak genoten heb van die momenten samen.
Dat het niet altijd rozengeur en manenschijn was, wil ik jullie meegeven met de volgende anekdote.

Nu reeds enkele maanden geleden...
Terwijl Johan en ik probeerden te wennen aan het "leven met drie", werden we al snel geconfronteerd met het feit dat de meest dagdagelijkse dingen plots niet meer zo evident waren.
Neem nu: gezellig samen eten. Forget it! Babys eten wanneer zij dat willen en dan nog liefst nu, direct, stante pede, meteen! (Tenzij je natuurlijk zo'n baby hebt die rond etenstijd rustig in zijn of haar parkje gaat zitten wachten met een boekje, gameboy of ander spullement totdat mama en papa klaar zijn met gezellig tafelen.)
Al snel begrepen we dat een mama ofwel:
A. Alleen eet
B. Koud eet
C. Alles op 2 minuten naar binnen schrokt onder luid gekeel van een hongerige baby
D. Niet eet
(Dat laatste is eigenlijk geen optie als je borstvoeding geeft, dus volstrekt ongezond!) Toch balanceerde ik de eerste weken vaak tussen deze vier opties in. Niet zelden deed ik een beroep op de microgolfoven: een naar rubber smakend stukje vlees, gegarneerd met ontplofte groentjes en geserveerd met droge aardappeltjes drijvend in een vettig overgaar sausje! Njammie!!

Aan degenen onder jullie die nog geen kinderen hebben: ook dit is het leven van een mama!Althans voor even...
Stilletjesaan vonden wij onze weg en lijken deze taferelen naar het verleden geband. Nu we een beetje kunnen gokken wanneer ons Mira zo ongeveer gaat willen eten, kunnen wij weer samen eten.
We zitten terug op onze roze wolk...maar zo af en toe...vallen we daar eens flink van af!