Ons "menneke" en de wet van Murphy!

De wet van Murphy, vroeg of laat krijgen we er allemaal mee te maken. Vandaag was ik weer eens aan de beurt...
Het begon al vanmorgen...ik stond op en liep naar de keuken, deed de gordijnen omhoog, liep naar de living om de gordijnen te openen, liep naar Mira's kamertje om te checken of ze nog sliep, wandel terug naar de living en...Stop! Wat is dat? Allemaal "natte" voetstappen? De schuldige én plaatsdelict zijn snel gevonden. Ik heb deze week immers een logé: Sally de zwarte labrador van mijn ouders. Aangezien zij op vakantie zijn en Sally een beetje te oud is om thuis alleen te blijven, houdt zij mij (of beter gezegd: ik haar) een beetje gezelschap.
Misdrijf: een hele plas "pipi". Crime scene: de keuken. Dader: Sally. Slachtoffer: ik (die er natuurlijk met mijn sloffen door heb gelopen en daarna ook door pakweg 2/3e van ons huis). Sta ik hier om 7u30 al mijn hele huis te dweilen! En de schuldige...die ligt bedeesd in een hoekje. Als straf zet ik haar in de tuin, daar kan ze plassen zoveel ze wil!
Daarna rustig Mira voeden met de TV op Vitaya...totdat er plots een hevig onweer losbarst...in Mira's pamper wel te verstaan. Na 2 dagen zonder stoelgang moet niet alleen de pamper er aan geloven...maar ook Mira én mama!
Nadat we beide fris gewassen en omgekleed zijn en Mira rustig in haar park ligt te dutten, ga ik buiten aan de slag: de was ophangen, de oprit uitkeren, mijn voordeur poetsen,...wanneer ik 5 minuten later in de tuin rondkijk, slaat de paniek mij om de oren: Sally! Ik zie haar nergens meer. Ik begin luidkeels te roepen en zoek de tuin af: nergens een spoor van haar te bekennen. Ook binnen in huis is ze nergens te bespeuren. Mijn hart bonst in mijn keel: stel dat ze mij achterna is gelopen toen ik de oprit aan het keren was! Ik ren naar buiten en inderdaad daar loopt ze, in het midden van de straat! Al maar goed dat er hier zo weinig verkeer is! Ik vervloek haar bijna, maar het arme beest kan er niets aan doen.
Naar de Delhaize dan maar! Mira geniet van het zonnetje en de wandeling en dut rustig in. Dan opeens: "WHAAAH!" We zijn net de winkel binnen en ik veronderstel dat ze ergens van geschrokken is. Nog geen minuut later zet ze haar keel echter volledig open en ik krijg haar met niets stil. Als een wervelwind scheur ik langs de winkelrekken, graai in één armbeweging mee wat ik nodig heb gevolgd door starende blikken die wel eens willen zien wie die sirene heeft aangezet. Aan de kassa vind ik dan ook nog niet onmiddellijk mijne portemonnee in die afgrijselijk grote nieuwe handtas van mij (die ik op dat moment dus vervloek). Opeens is het stil...ik kijk achter me en ik zie dat een oud mevrouwtje met haar hoofd bijna in Mira's buggy hangt. Ze trekt de raarste grimassen en Mira kijkt haar ogen uit. Ze is stil én er pronkt een lach van jewelste op haar gezicht. "Jajaja," zegt de dame "het menneke winkelt precies "neet ger". Menneke? Ze heeft nochtans een roze T-shirt aan... Maar ze is inderdaad stil, dankzij deze mevrouw en haar grappige gezichten.

Ons menneke slaapt nu als een roos.
Ik ga nu afronden en veilig en wel in de zetel plaats nemen, daar kan Murphy mij niks maken.
En morgen, dan moet 't menneke weer mee naar de winkel, want ik ben natuurlijk alles vergeten wat ik écht nodig had!