De eerste weken durfden we geen "tut" te gebruiken, omdat we schrik hadden dat dit zou leiden tot tepel-speenverwarring. (Ja hoor, die term bestaat echt.) Maar toen Mira last had van haar eerste regeldagen (maar ik prefereer de term: ontregeldagen, de moeders onder de lezers zullen wel begrijpen waarom) en ze niets liever wou dan de hele dag aan de borst te liggen, kreeg ik zelfs het advies van een vroedvrouw om haar snel een tutje in de mond te steken. Dank u daarvoor Liesbeth! Gretig werd de tut aangenomen om even later weer even gretig te worden uitgespuwd. Een efficiënte oplossing, althans voor een paar dagen. Daarna hield ze het "tutje" voor bekeken. Neen, Mira had het niet zo voor de FOPspeentjes. Liever "the real stuff" voor ons madam!
Enkele dagen later merkten we echter dat Mira zelf een troostmiddel gevonden had: een zacht doekje om lekker aan te "sutsen". 't Is natuurlijk wat minder compact dan een kleine tut, maar even troostrijk.
De laatste weken is Mira enthousiast beginnen te duimen en geraakte het doekje wat in de vergetelheid. Maar sinds een paar dagen heeft ze het doekje nieuw leven in geblazen. Omwille van de zachte textuur en de helderblauwe kleur, probeert ze er naar te grijpen of klemt ze haar vuistje er om heen. Haar eigen duimpje is nog steeds de topfavoriet om op te sabbelen, maar nu met het doekje er omheen!
Net betrapte ik haar met het doekje in haar mond en een vuistje om het doekje heen. Een "Kodak-moment"! Jammergenoeg was ik net niet snel genoeg en liet ze het doekje los op het moment dat ik met het fototoestel boven haar park hing. Vorlopig dus even deze foto om jullie een idee van haar "doekje" te geven.
Ik kampeer ondertussen met het fototoestel aan haar bed, om een "duimpje-doekje" moment op de gevoelige plaat vast te leggen. To be continued...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten