The Terrible Two... neen geen nieuwe horrorprent van Stephen King of het laatste jeugdboek van Marc De Bel. Bij jonge ouders is deze term beter gekend als de peuterpuberteit.
Voor de niet ouders zal ik het zo beeldend mogelijk trachten te omschrijven: de leeftijd waarop een kind dat zijn zin niet krijgt, stampvoetend een heel shoppingcentrum bij elkaar krijst, zich dramatisch op de grond laat vallen, ostentatief over de vloer ligt te rollen en met een rood aanlopend gezicht krokodillentranen met tuiten huilt ... We kunnen ons allemaal dergelijke taferelen voorstellen.
Helaas was er ooit een tijd (in mijn pré-kinderhistorie) waarin ik dergelijke taferelen gadesloeg en dacht: "Wat een vervelend kind, dat zal mij NOOIT gebeuren." Ooit heb ik zelfs smakelijk zitten lachen met de eerste aflevering van de Super Nanny, waarbij een peuter bijna een uur lang loopt te zeuren achter een rendierhoedje! Nu sla ik dergelijke taferelen gade en denk: "Arme ouders, iedereen kijkt naar hen." en terwijl ik mijn blik afwend, denk ik: "Gelukkig, we zijn niet de enigen waarbij dit gebeurt!"
En toch hoort ook deze periode bij het opgroeien, want hoe je het ook draait of keert, deze fase heeft gewoon te maken met de ontwikkeling van de eigen wil en heeft net als leren kruipen, lopen en praten een functie binnen de ontwikkeling. En die eigen wil, tja, die botst gewoon maar al te vaak met onze wil!
En meestal steekt die eigen wil de kop op:
1. op momenten waarop wij als ouders het niet willen. Zo wou Mira tijdens het boodschappen doen bijvoorbeeld opeens haar schoenen uit. Toen ik haar duidelijk maakte dat dat niet kon, maar Mira geen 'Neen" accepteerde, produceerde ze tijdens het 'supermarktspitsuur' een geluid dat nog het best het geluid van een brandalarm benaderde. De aanwezige klanten die nét niet richting de nooduitgangen spurtten, sloegen het tafereel gade en dachten er het hunne van.
2. op momenten waarop het gewoonweg niet kan, zoals bijvoorbeeld een paraplu willen openen achter in de auto op een drukke weg. Het is gewoon een kunst om als ouders dan ofwel deze situatie compleet te negeren (en de radio wat harder te zetten) of de auto veilig aan de kant te zetten, de paraplu bijna met geweld uit de kleine kinderhandjes te forceren en te wachten...tot de lucht weer geklaard is.
En dingen moeten dan ook nog eens op de manier zoals de peuter dat wil: "Neen mama, dat moet niet zo, dat moet ZÓ!"
Ofwel willen ze per sé dingen zelf doen, zoals zichzelf aankleden, zonder hulp van de ouders ookal duurt dat 5 keer langer en ben je al te laat..."Ikke wil zelf doen!" En ookal willen we de zelfstandigheid van onze kinderen promoten...er zijn momenten waarop we het toch best even zelf doen.
Bovendien is een peuterwil nogal onderhevig aan veranderingen. Gisteren wou Mira alleen nog drinken uit de roze beker, vandaag is die beker opeens vies en belandt hij op de grond onder de woorden: "Ikke wil die niet, ikke wil de groene!"
Het is geen gemakkelijke periode en als ouder moet je vaak écht op je tanden bijten, je kind laten uitrazen en wachten...totdat ze gekalmeerd zijn. Je geduld wordt danig op de proef gesteld...
Dan snel even troosten, een knuffel, een kort babbeltje...en het is weer vergeten. Even later maken ze je weer aan het lachen met een gekke frats, of geraak je vertederd door hun kunnen. Het is gewoon een fase, het hoort bij de groeipijnen...bij ons ligt deze fase bijna achter ons, bijna...
