Mijn eerste fruitpapje!

Van vingers tot vuistje, van beertje tot bijtring en van pyama tot dekentje...alles verdwijnt tegenwoordig in Mira's mond. Ook heeft ze veel interesse voor alles wat wij naar onze mond brengen of in onze mond steken: ons zien eten en drinken fascineert Mira enorm. Nu ze bijna vier maand oud is, maakt Mira op haar eigen manier duidelijk dat het tijd wordt om ook eens iets anders dan melk op het menu te zetten. Vandaag serveerden papa en mama een geplet appeltje, gemengd met glutenvrij koekjesmeel! Het diner werd geserveerd in een fluogeel kommetje en opgeluisterd met flinke aanmoedigingen en een luid applaus van de fiere ouders!
Het was nog even wennen, de eerste hapjes wat onwennig en het merendeel belande welliswaar langs het mondje...maar Mira kon haar eerste fruitpapje wel "pruimen"!

Mama moet terug aan de slag...

Aan alles komt een einde...en na bijna 5 maanden was er dan ook geen ontkomen meer aan: mama moet terug aan de slag. Met een woninglening, verbouwingen in het verschiet, een kleine baby en -op de koop toe- tijden van nationale crisis is het haast niet denkbaar dat nog veel jonge mama's lekker thuis kunnen blijven totdat hun spruitje naar de kleuterschool gaat. Tenzij we natuurlijk een boompje in onze tuin hadden staan waarvan niet alleen de bladeren maar ook de eurobiljetten massaal onze tuin bedekten. Ben nog even gaan checken in de tuin, maar helaas... .
Zondagavond waren Johan en ik dan ook druk in de weer om alles tot in de puntjes voor te bereiden: kleertjes voor morgenvroeg klaar leggen, flesjes steriliseren, 180 ml water in de flesjes, potjes vullen met 6 afgestreken schepjes melkpoeder, reservekleertjes in de nurserytas, een toiletzakje (of beter gezegd mini-emergency-kitje), de SIS-kaart, 't boekje van Kind en Gezin,... Mira was "ready to go".
De volgende morgen speelde de wekkerradio vrolijk de nieuwe Novastar: het startsignaal om stante pede op te staan. Geen "gesnooze" meer ten huize Beeckaert, in de plaats komt een strak schema. Onszelf klaar maken, eten, lunchpakket maken en dat allemaal in een race tegen de klok. Maar Mira, daar nemen we rustig de tijd voor: rise and shine, lieve meid. Op 't gemakje het flesje drinken, dan nog 10 minuutjes soezen in de Doomoo-seat om tenslotte rustig de propere kleertjes aan te trekken. En hupsakee, na een kusje aan papa vertrekken we goedgemutst naar Sandra!
Mira heeft een "aha-erlebnis" en glimlacht al vanuit de Maxi-Cosi als Sandra haar vrolijk begroet. Ons meisje ziet het wel zitten om de hele dag te vertoeven tussen al die vrolijke, spelende kinderen in dit mini-Disneyland! Mama voelt dat het goed zit en dat ze in goede handen is.
En als de krop in de keel na tien minuutjes is doorgeslikt, pik ik mijn carpoolcollega's Han en Nele op voor een ritje naar Maastricht. En ik geef het toe: het is alsof ik nooit ben weggeweest, ik geniet van het "Welkom terug" bordje aan de deur, mijn versierde bureau, de gesprekken met mijn collega's... maar mijn gedachten dwalen nog vaak naar Mira! En dan fleur ik op, want eigenlijk is onze kleine schat altijd bij ons: daar op dat plekje in ons hart...en dat maakt het (werk)leven mooi én draaglijk...

Mira en Sofie

Wegens problemen met onze PC, kreeg ik deze week geen berichten op onze blog geplaatst. Dus, met een beetje vertraging een aantal updates.
Dinsdag brachten Mira en ik een bezoekje aan mijn nicht Kathleen en ons achternichtje Sofie. Sofie is een weekje ouder dan Mira. Ze is geboren op 28 juni, Mira's uitgerekende datum en dat terwijl zij was uitgerekend op 8 juli! Maar babytjes komen nu eenmaal wanneer zij dat willen en daarom is het nu de vraag wie eigenlijk ouder is? Mira of Sofie? Maar door dergelijke filosofische vragen bewandelen we het pad van "de kip en het ei". Laten we ons beperken tot wat echt belangrijk is: de achternichtjes hadden een leuke dag!
Terwijl de mama's ervaringen en verhalen uitwisselden, maakten Mira en Sofie kennis met elkaar. Ze hadden het prima naar hun zin, dat bewijzen onderstaande foto's.



Kijk ze hier eens liggen! Gezellig in het park naar een kleurrijke mobiel kijken, meer hebben kleine babymeisjes niet nodig om gelukkig te zijn! (Alhoewel Mira toch stiekem jaloers is op Sofies weelderige haardos!)


Samen maken de twee "ladies" de speelmat onveilig!


Sofieke valt in slaap na een drukke speelpartij. Geen tutje in de buurt? Geen probleem, Mira leent haar duimpje wel even!

Naar Sandra...

Ik weet nog dat ik mezelf einde mei afvroeg wat ik in godsnaam zou moeten doen tijdens al die maanden bevallingsverlof.
En nu moet ik met schaamte toegeven dat ik, tijdens die 5 maanden dat ik ben thuis geweest, eigenlijk helemaal niet zo veel gedaan heb! De weken voor mijn bevalling kon ik uiteraard niet veel meer doen dan wachten! En dat wachten kwam me ook echt de strot uit. Dus wat deed ik: niet veel meer dan DVD-boxen grijs draaien. Desperate Housewives, Gooische Vrouwen, ER...het passeerde hier allemaal de revue!
Toen Mira er eindelijk was ging uiteraard al onze tijd naar haar en hebben we genoten van het gezinsleven!
En opeens...was daar mijn laatste verlofweek! Vanaf maandag zal Mira 3 dagen per week naar de onthaalmoeder gaan. Gisteren, donderdag, mocht ze al een keertje oefenen. Maar voor wie het nu echt oefenen was, voor mama en papa of voor Mira...dat laat ik even in het midden!
Vol goede moed en met een heel klein hartje bracht ik Mira gisterenochtend voor het eerst naar Sandra, onze onthaalmoeder. Enthousiast werd ze daar "onthaald" door Sandra en de andere kindjes. Voor de andere kindjes was Mira een échte attractie. "Wauw, een babytje!" en Mira genoot van al die aandacht! Al dat speelgoed, al die kindjes, al die kleuren en al die nieuwe gezichten...ze gaf haar ogen uitgebreid de kost. Na 5 minuten begon ze al te kraaien, te lachen en te vertellen...mama was nu even niet belangrijk meer. Ik zag dat ze in goede handen was, dus hield het afscheid kort en vertrok met stille trom en een kleine traan...
Oh wat miste ik mijn kleine meid! Het huis was leeg en stil... Gelukkig had ik heel wat om handen en belde Sandra al naar een uurtje om mij gerust te stellen.
Enkele uren (het leken eeuwen) en een telefoontje later, ging ik Mira ophalen. Ze zat als een koningin op een troon (lees: relaxstoeltje), in het midden van een groepje kinderen die alleen maar oog hadden voor... haar! Ik hoorde haar vrolijk kraaien van plezier!Het duurde zelfs even voordat ze mij in de gaten kreeg. Mira had een leuke tijd, dat viel niet te ontkennen.
Sandra was dolenthousiast over haar nieuwe opvangkindje: Mira was rustig, vrolijk en speels! Mira tevreden, Sandra tevreden, dus mama ook tevreden!!!
Ookal is het zwaar om als ouders je kind bij iemand anders achter te laten, het helpt al heel wat als je weet dat je kind in goede handen is!

Spiegeltje, spiegeltje,...

Ons klein ijdeltuitje ontdekt zichzelf in de spiegel!

Spelen met Sienna.

3 maanden, een wereld van verschil voor babytjes!
Sienna, 3 maanden ouder dan Mira, is al een hele flinke meid. Terwijl Mira nog enkel in haar park kan liggen, kan Sienna al alleen zitten.
We hebben de twee kleine dametjes gisteren toch al eens bij elkaar in het park gezet om met elkaar te spelen.
Sienna wil al écht spelen met Mira, maar Mira zal nog even moeten wachten totdat zij ook kan zitten. Het spelen blijft voorlopig nog enkel bij lachen, kraaien, aaien én handjes geven. Maar we zien het nu al: hier groeit een mooie vriendschap!

Rolle-bolle-boem!

Afgelopen weekend lag Mira zich in alle bochten te murmen op haar speelmat. Rollen op haar zij, de beentjes in de lucht, zwaaien met de armen...en plezier dat ze had! Ik vond dat zo grappig uitzien dat er gewoonweg een foto van gemaakt MOEST worden. Fototoestel in de aanslag en klik:

Maar, wanneer ik me omdraai om het fototoestel op te bergen, hoor ik Mira achter mij vreemde geluiden maken. Wanneer ik mij omdraai, zie ik haar dan ook op haar buik liggen. Verbaasd kijkt ze me aan! Haar gezichtje spreekt boekdelen: "Mama, wat is er nu gebeurd?" En even verbaasd kijk ik terug! Hoe heeft ze dat nu klaargespeeld? Het fototoestel wordt terug bovengehaald om dit moment te vereeuwigen. Waarschijnlijk was dit gewoon een gelukkige toevalstreffer, want omrollen op haar zij kan ze al, maar om volledig om te rollen, is ze eigenlijk nog een beetje te jong!
Dus, blijkbaar lijkt ze niet alleen sterk op haar papa, ze heeft ook nog eens zijn sterke spieren geërfd!

Piep!

Ingeduffeld in de Maxi-Cosi, klaar om met mama boodschappen te doen, kijken twee donkere ogen nieuwsgierig in het rond...

Motor-Mira

's Avonds als papa van zijn werk terug is, de maagjes gevuld zijn en de afwas aan de kant is...dan is het speeltijd! Leren rollen, vliegtuigje spelen, met de teddybeer vechten én...motorrijden! Als een echte biker grijpt ze papa's vingers vast en start de motor, inclusief de bijhorende geluidjes. "Bbbrrrr, bbbrrr, brrrr." bromt Mira en in gedachten ziet ze zichzelf al over de wegen scheuren, in lederen pak, de helm op en haar lange haren wapperend in de wind...
En mama, die hoopt dat deze bevlieging natuurlijk overwaait...

Kind en Gezin...

Vandaag was het weer zover: tijd om nog eens naar Kind en Gezin te gaan. Eerst moest ik nog snel langs de apotheek crossen, want in mijn post-zwangerschaps-vergetelheid was ik haast het ROTA-vaccin vergeten te halen.
Blijkbaar waren wij niet de enigen die vandaag een bezoekje hadden gepland, maar ook de andere blog-babytjes Sienna en Florence waren van de partij! Sienna herkende haar vriendinnetje meteen en begroette Mira met "aaitjes" (ookal leek dat ene net iets meer op een "kletske", hahaha.)
Eerst op de weegschaal...wat was ik benieuwd! Zelf had ik gegokt op 5kg200. Het bleek ietsje minder te zijn: 5kg120 en 58,5 cm. Ons kleine muisje is nog steeds kleiner en smaller dan gemiddeld, maar blijft het goed doen! Zelf vond ze dat het wel eens tijd werd om iets anders uit te proberen: een plasje op de weegschaal en later nog eentje... op de handen van de dokter!
Het spuitje verliep deze keer zonder tranen! Wat een flinke meid!

Thuis wachtte papa nog een grotere verrassing. Wat ze vorige week al eens deed met enkel de mama als publiek, deed ze nu tijdens het spelen met papa: hardop lachen én schaterlachen!
Maar dat al die onderzoeken, aandacht en spelen zijn toch zó vermoeiend...

That's amore...

Dit weekend is Mira 3 maanden geworden én heeft ze haar eerste logeerpartij bij oma en opa achter de rug! Pas toen ik haar vanochtend bij mijn ouders ging ophalen, zag ik hoe groot onze kleine muis al is geworden! Weg is dat kleine hulpeloze, welkom leergierige, nieuwsgierige baby!
Sinds Mira gericht naar voorwerpen kan grijpen, is haar belevingswereld enorm gegroeid. Haar grijpgrage handjes rijken naar alles wat in haar gezichtsveld komt. Soms kost haar dit heel wat moeite, maar de beloning is des te groter als ze een rammelaar of beer te pakken krijgt. Dit mondt vaak uit in hele gevechten met haar favoriete egeltje.
Vandaag had ze opeens een grote teddybeer te pakken! Het was blijkbaar liefde op het eerste gezicht, want ze trok deze beer gretig naar zich toe, knuffelde hem en schonk hem niet alleen haar mooiste lach maar ook een "zoentje" op zijn snoetje!
That's amore!!!