Aan alles komt een einde...en na bijna 5 maanden was er dan ook geen ontkomen meer aan: mama moet terug aan de slag. Met een woninglening, verbouwingen in het verschiet, een kleine baby en -op de koop toe- tijden van nationale crisis is het haast niet denkbaar dat nog veel jonge mama's lekker thuis kunnen blijven totdat hun spruitje naar de kleuterschool gaat. Tenzij we natuurlijk een boompje in onze tuin hadden staan waarvan niet alleen de bladeren maar ook de eurobiljetten massaal onze tuin bedekten. Ben nog even gaan checken in de tuin, maar helaas... .
Zondagavond waren Johan en ik dan ook druk in de weer om alles tot in de puntjes voor te bereiden: kleertjes voor morgenvroeg klaar leggen, flesjes steriliseren, 180 ml water in de flesjes, potjes vullen met 6 afgestreken schepjes melkpoeder, reservekleertjes in de nurserytas, een toiletzakje (of beter gezegd mini-emergency-kitje), de SIS-kaart, 't boekje van Kind en Gezin,... Mira was "ready to go".
De volgende morgen speelde de wekkerradio vrolijk de nieuwe Novastar: het startsignaal om stante pede op te staan. Geen "gesnooze" meer ten huize Beeckaert, in de plaats komt een strak schema. Onszelf klaar maken, eten, lunchpakket maken en dat allemaal in een race tegen de klok. Maar Mira, daar nemen we rustig de tijd voor: rise and shine, lieve meid. Op 't gemakje het flesje drinken, dan nog 10 minuutjes soezen in de Doomoo-seat om tenslotte rustig de propere kleertjes aan te trekken. En hupsakee, na een kusje aan papa vertrekken we goedgemutst naar Sandra!
Mira heeft een "aha-erlebnis" en glimlacht al vanuit de Maxi-Cosi als Sandra haar vrolijk begroet. Ons meisje ziet het wel zitten om de hele dag te vertoeven tussen al die vrolijke, spelende kinderen in dit mini-Disneyland! Mama voelt dat het goed zit en dat ze in goede handen is.
En als de krop in de keel na tien minuutjes is doorgeslikt, pik ik mijn carpoolcollega's Han en Nele op voor een ritje naar Maastricht. En ik geef het toe: het is alsof ik nooit ben weggeweest, ik geniet van het "Welkom terug" bordje aan de deur, mijn versierde bureau, de gesprekken met mijn collega's... maar mijn gedachten dwalen nog vaak naar Mira! En dan fleur ik op, want eigenlijk is onze kleine schat altijd bij ons: daar op dat plekje in ons hart...en dat maakt het (werk)leven mooi én draaglijk...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten