Mira zit tot over haar oren in de praat-fase en haar scala aan woorden wordt breder en breder. Elke dag verbazen we ons over de nieuwe woordjes die er over haar lippen rollen. Sommige woordjes worden mooi gearticuleerd (vb. Opie), anderen lijken met een beetje fantasie op het echte woord (Rara= Sandra) en weer anderen zijn voor ons echt onverstaanbaar. Dat laatste is voor Mira soms frustrerend. Wanneer ze ons iets vraagt wat we niet verstaan, blijft ze dit woord tot in het oneindige herhalen in de hoop dat wij haar begrijpen. Haar blik verraadt haar onmacht: ze is gefrustreerd dat wij niet weten wat zij bedoelt (en omgekeerd!)! Maar anderzijds zien we steeds meer dat ze een "doorbijterke" is. Want ze gaat door, ze oefent en herhaalt, probeert, blijft proberen en probeert opnieuw...totdat ze het kan!
Alhoewel Mira al vroeg kon praten, heeft het heel lang geduurd totdat ze haar eigen naam kon uitspreken. Maar sinds we deze vakantie geoefend hebben, noemt ze zichzelf "Mima!"
Toen ze deze week met haar potloodjes aan het gooien was en niet wou luisteren, (ondanks het feit dat ik haar al enkele keren aanmanend geroepen had), riep ik boos: "Mira Beeckaert!" Mira draaide zich om, liet de rest van haar potloodjes op de grond vallen en zei met een fier gezichtje: "Mima Beeba." Ik was op slag niet meer boos en zei trots: "Ja, schat, jij bent Mira Beeckaert!"
