Ik geef toe, ik heb er géén zin in dit jaar! Johan is duizenden kilometers en nog 3 maanden en 2 weken van ons verwijderd en het enige kado wat ik onder mijn boom wil, is een klok die ik kan doordraaien tot de feestdagen voorbij zijn. Ik krijg horens van de Kerstmelodietjes in de straten en de flikkerlichtjes die de huizen "versieren"! En toch, het heeft iets warms: iedereen is extra vriendelijk, ik kijk elke dag uit naar de Kerstkaartjes vol wensen die in de bus liggen, de geur van glühwein roept herinneringen op aan onze Kerst in de sneeuw, ik maak zorgvuldig tijd voor het uitkiezen van pakjes... 1-0 voor de Kerstsfeer, ik geef me gewonnen!
En eigenlijk is deze Kerst toch wel extra speciaal: de eerste Kerst met mijn dochter! En zij vindt het ook allemaal heel leuk: al die lichtjes, muziekjes en die rare boom bij oma in de living! En even denk ik terug aan mijn kindertijd: hoe fijn vonden wij het vroeger niet om ons mama te helpen met de boom te versieren, om in onze pyama warme choco te drinken voor de Kerstshows op TV, de geur van worstebroodjes, het verlangen naar de sneeuw... Bij die sfeer van gezelligheid, vriendschap en warmte, hoort gewoon een boom. Dus, morgen zet ik mijn boom, zonder fout!
De eerste stap is gezet: heb mijn (nep)boom en al minstens 1 doos kerstbollen gevonden tussen de nog steeds onuitgepakte verhuisdozen! Morgen probeer ik opnieuw uit te dokteren hoe ik die boom moet rechtzetten, ontwar ik mijn lichtjes en tover ik een boom vol vreugde in mijn huis! Hij zal papa niet vervangen, maar wel een lichtpuntje zijn in ons hart!
Mira is al helemaal in de mood! Na maar liefst 30 pogingen, ben ik er in geslaagd om een mooie foto te trekken voor onze Kerstkaart. Een uitdaging op zich!
Is dat nu echt nodig dat ding op mijn kop!
Ho-ho-ho...van stil zitten hou ik niet zo!
Smile!
1 opmerking:
OOhh,schattige foto's,zijn toch goed gelukt!Jullie moeten ook nog maar voor een klein keuteltje zorgen he!!!
Groetjes xxx
Een reactie posten