We gaan samen naar de winkel, ik wandel (lees: waggel) en Mira fietst vrolijk op haar vierwieler langs mij. Eerst zet Mira het op een zingen: een balade die het midden houdt tussen "Waar is dat feestje..." (maar dan ipv feestje, fietsje...ja, onze dochter heeft zin voor humor) en "De Zeppelin." ("We stegen met een zucht....") Moet ik dan nog vertellen dat de mensen op straat naar ons kijken? Ach, ik geniet daar enorm van, van dat vrolijke, onbezonnen, zich van niemand iets aantrekkende kinderhumeur.
Maar dan komt het...onbekenden passanten kijken naar dit kleine zangtalent en knopen een beleefd, kort praatje aan of zeggen vriendelijk gedag. Dan steekt het nieuwsgierig monstertje de kop op...
- "Mama, wie is dat?"
* "Een vriendelijke mevrouw, lieverd."
- "Hoe heet die?"
* "Dat weet ik niet."
Pauze...ondertussen zie ik die kleine kleuter-hersentjes in volle werking...
- "Heet die mevrouw dan mevrouw?"
* "Ja, die heet mevrouw." zeg ik om haar tevreden te stellen en in mezelf denk ik: " Daar ben ik nog goed vanaf gekomen!"
Pauze
- "Waar woont die mevrouw? "
* "Dat weet ik niet?"
- "Woont die misschien hier?" Mira wijst een huis aan dat we net passeren.
* "Dat kan, lieverd."
- "Weet je dat dan niet mama?"
* "Neen, mama weet dat niet?"
- "Waarom niet?"
* "Omdat mama niet alles weet."
- "Neen?" vraagt Mira helemaal verbouwereerd.
Pauze.
En dan zegt ze gedecideerd: "Ik denk dat die mevrouw hier woont mama!" en fietst vrolijk door.
1 opmerking:
Tis toch een madammeke he... kben fier op je.
Dikke kus je peter
Een reactie posten